piątek, 21 lutego 2025
74 post - Piątek - Iskierka - Aleja gwiazd.wmv
Miło powspominać czas, w którym śpiewało się i były to moje pierwsze publiczne odkrycia ukrytych pasji, które mam od najmłodszych lat, dziecięcych lat... Ten cover był aż 12 lat temu, bardzo mnie to zaskoczyło, myślałam, że było to znacznie wcześniej, a jednak nie.
73 post - Piątek
Piątek, piąteczek, piątunio i mamy weekend... w którym wszystko zdarzyć się może...
czwartek, 20 lutego 2025
środa, 19 lutego 2025
sobota, 15 lutego 2025
46 post - Sobota
Zastanawiam się jak mam to zrozumieć, czy jest to dla mnie doświadczenie, czy ja mam to sobie tak tłumaczyć, by w tej sytuacji szukać - drugiego dna? Czy jest to zbieg okoliczności? Czy może sytuacja, w której powinnam poszukać rozwiązania zdecydowanie głębiej? Rodzą się różne pytania i coraz częściej odnoszę wrażenie, że nie jest prosty temat, a złożony i wiem, że do tego dotrę, bo nie daje mi to spokoju... Rozwiążę tę zagadkę, wiem, że muszę, bo mam pewne przypuszczenia, ale muszę stopniowo do tego dojść i dojdę, bo może to nie przypadek, że takie mam doświadczenia. Przecież nic nie dzieje się przypadkiem, tak? Dokładnie tak. To skoro to nie przypadek, więc - co ma dać - ta powtarzająca sytuacja ...? W głowie rodzi się tyle pomysłów... każdy z nich wydawać się może realny - konkretny, ale - dlaczego...? Czy te różne znaki z życia, które mogą być - znakami... mogą świadczyć o kruchości życia i śmierci? Czy może o tym, że nie można się przyzwyczajać i kochać? Ale jak żyć bez miłości? Przecież to jest niemożliwe, naprawdę nie wyobrażam tego sobie, by żyć bez miłości - do ludzi, czy zwierzątek czy jeszcze - innych spraw... ale nie będę rozwijała może - głębiej - sytuacji - spraw, które też zauważyłam - już od bardzo dawna... No właśnie - tak naprawdę - już od mojego dzieciństwa... Ooooooo i właśnie teraz pomyślałam, że faktycznie - już od wczesnego dzieciństwa ... zauważyłam, różne zbieżne sytuacje... To naprawdę ciekawe, bo przecież byłam dzieckiem, a potrafiłam - zauważyć różne sytuacje, przecież to byłoby niesamowite, że jako dziecko już bym wiedziała o tak ważnych sprawach, nikt przecież mi tego nie powiedział i nigdzie tego nie usłyszałam, a więc wniosek nasuwa się jeden - może to przeżyłam dużo wcześniej, stąd - jakieś przebłyski z dużo wcześniejszego czasu i zostały strzępki w pamięci . To by mogło układać się w logiczną całość. Musi w tym coś być, bo wtedy tak o tym pomyślałam i dziś... też o tym pomyślałam, a przecież ta sytuacja - z dziś - była po raz 1 wszy... chyba , że ... już to kiedyś przerabiałam... Rozwiążę tę zagadkę, bo czuję intuicyjnie, że jest to wierzchołek - ogromnej góry lodowej, że stopniowo będę docierała do coraz to głębszej warstwy - całego - lodowcowego - wtajemniczenia, które sięga może bardzo daleko wstecz...Tak samo, jak te różne znaki, które wzięły się też tak nagle, a ja je czułam, że muszę otrzymać, to jest zaskakujące...
45 post - Sobota - Dziś odszedł Greyek......
Nasze szczęście nie trwało długo, bo zaledwie tydzień...
Dokładnie tydzień temu - 8 lutego w sobotę - trafiły do Nas dwa szkrabki - zwierzątka - braciszkowie - Carmelek & Greyek...
5 tygodni , bo najprawdopodobniej, tyle czasu już są na świecie...
Dla Greya - dziś życie skończyło swój bieg, w jakże króciutkim życiu...
Tak bardzo cieszyliśmy się Nimi... obydwaj chłopcy są śliczni, każdy w sobie ma coś innego, są tacy kochani... tzn. teraz już pozostał tylko Carmelek...
Greyek był bardzo chorutki, jak się okazało, ale nie wiedzieliśmy o tym...
Gdyby nie było tak zimno, to trafilibyśmy do znajomej pani weterynarz, która już opiekowała się Mikusiem i Suuny'usiem...
Teraz - dziś - tyle radości jeszcze dostarczył bardzo donośne piski - szukające Nas, traktował Nas jak Mamusię - przybiegał - sam - po tygodniu , wchodził już jedną łapką na rączkę, chciał przyjść na pieszczoszki, przytulał się, nie chciał wracać do klatki, najchętniej byłby cały czas na rękach i wtulony... Tak szybko Nam zaufały... same - wyczuły, że bardzo kochamy zwierzątka i intuicyjnie przybiegały , kiedy tylko byliśmy w zasięgu wzroku... A kiedy Nas nie było widać, to też piskliwy głosik , by już ktoś z Nas przyszedł i je ukochał... Wiadomo, że od razu byliśmy i wzieliśmy na ręce, ile było czułości, radości z obu stron, bo i dla Nich i dla Nas cały ogrom szczęścia....
Dziś tak nagle - prawdopodobnie Greyek miał albo tętniaka albo wodę w płucach, niewiemy dokładnie co tak naprawdę było przyczyną Jego ....odejścia...
Leżał w klateczce na boczku... bardzo dziwnie , dlatego od razu zareagowałam, wzięłam na ręce, a on ...przelał się przez palce.....był o połowę mniejszy....miał jakieś drgawki.... i był mokry....
Nasze szybkie interwencje nic nie dały, telefony do weterynarzy... było ciężko, bo sobota i popołudnie, gdzie już wszystko zamknięte, ale próbowaliśmy...
Dodzwoniliśmy się w końcu do naszej znanej już pani weterynarz i to co Nam mówiła, niestety nie dało się zrobić....
Greyek z każdą minutką było widać jak odchodzi... jak się wzdryga, był u mnie na rękach... robiłam jeszcze masażyk serduszka i brzuszka, myśląc, że może to pomoże....
Niestety .... Greyek ...odszedł mi na rękach.... aż nie mogłam w to uwierzyć... niestety widocznie był bardzo chorutki, jak powiedziała pani weterynarz i może to była choroba genetyczna Rodziców...
To mamy kolejne dylematy.... bo został jeszcze samiutki Carmelek, będzie Mu bardzo ciężko, bo byli razem nierozłączni - krok w krok, jeden przy drugim, tak jak tulenie się do siebie - wszystko robili razem...
Nie wiem, jak to przeżyje Carmelek, a druga kwestia, musimy w tej sytuacji również trafić do weterynarki, by przebadała czy z Carmelkiem wszystko jest ok, czy nie ma on też jakiejś choroby - od Rodziców, albo czegoś innego...już teraz trzeba mieć to na uwadze i sprawdzić wszystko... Bardzo przeszkadza pora roku, bo jest zimno, a dla tych zwierzątek przeziębienie bardzo może być niebezpieczne, szybko stając się zapaleniem płuc... więc - dylemat... czy poczekać troszkę, aż będzie troszkę cieplej, czy ryzykować i iść z nim, mimo zimna, a bardzo mocno go poowijać kocykiem ...? Nie wiem, zobaczymy, jaka pogoda będzie, poczekam 2 - 3 dni i pojedziemy do pani doktor... bo nie daje mi to spokoju... by w razie czego od razu poznać stan zdrowia i gdyby było coś n ie tak, od razu leczyć...
piątek, 14 lutego 2025
niedziela, 9 lutego 2025
33 post - Niedziela - Carmel & Grey
W sobotę - 8 lutego już do Nas trafiły - cudne maluszki, żywe sreberka - Przystojniaczki dwa maleńkie, baaardzo maleńkie. Podobno mają 5 tygodni, ale nie sądzę, e tyle mają, one są tak bardzo malutkie...Miałam wcześniej już takie zwierzaczki i 6 tygodniowe były o dużo większe, cięższe ... Te szkrabki są naprawdę maluszkami... Jak ogromna radość, że już dziś mogły trafić do domku Naszego, że mogliśmy już ukochiwać je ... Pani w sklepie zoologicznym była niezorientowana mówiąc Nam, by Ich nie dotykać przez kilka dni... Zrobiłam, tak, jak już wiem z własnego doświadczenia i intuicyjnie i to już dało mi odpowiedź. Szkrabki, już wtulały się i Carmelek półtorej godzinie u Nas dał sam buziaczki, na początek z ząbkami, a później już bez ząbków, tym, samy, potwierdzając, że Nam zaufał, że Nas kocha.... Ależ to piękne odczucie, taki wyraz zaufania i miłości, coś wspaniałego poczuć od zwierzaczka, jeszcze takiego całkiem maleńkiego, że po tak krótkim czasie już pokazał, że zaczyna ufać, że kocha i że czuje się coraz bardziej bezpieczne,... Grey natomiast troszeczkę zrobił siusiu na mnie i się zawstydził chowając za Carmelkiem, ależ to było cudowne i świadczy o tym, że mimo, że jest tak bardzo maleńki, to też jest inteligentny i na przyszłość już nie załatwi się na Nas, a będzie dawał znać, jak będzie chciał się załatwić, sam da znać, że zrozumiemy o co chodzi.:)
Następne wzięcie na rączki i znowu przytulaski i buziaczki i uwielbiają być przy sobie, czują się bezpieczniej i pewniej, coraz częściej odgłosy już badawcze i szczęśliwe wydają z siebie.
Jak je wcześniej do klateczki wkładałam, to to silny pisk był, nie chciały iść do klatki, chciały być jeszcze na rączkach, może przypominałam im Mamusię, że tak poczuły się bezpiecznie i tuliły i buziaczki dawały... Coś pięknego... Jak tu nie kochać takich zwierzaczków? No nie można - trzeba kochać, bo są prześliczne i kochane, aż chce się mieć je cały czas na raczkach, by się wtulały...
Tradycyjnie porozpieszczam je... jak to ja :) ;) Będą u Nas bardzo szczęśliwe, bo będą bardzo kochane i będą to czuły i wiedziały, że bardzo je kochamy, będą swobodne i bezpieczne i jak znam życie i te zwierzaczki, to będzie z Nimi dużo śmiechu, coś tak myślę...:)
czwartek, 6 lutego 2025
Subskrybuj:
Posty (Atom)